آرتروز یکی از بیماری‌های مشترک و مزمن مفاصل است که با تخریب تدریجی غضروفهای مفاصل همراه است. این بیماری ممکن است تأثیرات مختلفی بر روی کیفیت زندگی فرد بگذارد و به دلیل عوارض دردآور و محدودیت‌های حرکتی، بر روی فعالیت‌های روزانه تأثیر بگذارد. درمان آرتروز معمولاً به منظور کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی فرد انجام می‌شود و شامل موارد زیر می‌شود:

1. داروها:

   • ضد التهاب‌های غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن برای کاهش درد و التهاب.
   • داروهای مسکن درد مانند آسپرین یا ترامادول.
   • داروهای مودیفایرهای بیولوژیک که به منظور کنترل التهاب درمانی از آنها استفاده می‌شود.

2. فیزیوتراپی:

   • تمرینات تقویتی برای بهبود استحکام عضلات و حفظ حرکت مفاصل.
   • تمرینات آبی (آکوا تراپی) به دلیل کاهش فشار بر مفاصل.
   • ماساژ و تکنیک‌های فیزیوتراپی برای کاهش درد و بهبود انعطاف‌پذیری.

3. تغییرات در سبک زندگی:

   • کاهش وزن در صورت لزوم، چرا که کاهش فشار بر مفاصل می‌تواند به تسریع بهبودی کمک کند.
   • استفاده از وسایل کمکی مانند عصاها یا انواع ساپورت‌ها برای حمایت از مفاصل.

4. تزریق‌ها:

   • تزریق‌های استروئیدی برای کاهش التهاب مفاصل.
   • تزریق مواد زلزله‌گیر به مفاصل به منظور تسکین درد و بهبود حرکت.

5. جراحی:

   • در موارد شدیدتر و غیرقابل مدیریت با درمان‌های دیگر، جراحی ممکن است لازم باشد. جراحی‌های جایگزینی مفصل یا اصلاح مفصل می‌توانند گزینه‌های مؤثر باشند.

ترکیب موارد مذکور، با توجه به شدت بیماری و نیازهای خاص هر فرد، توسط پزشک معالج تعیین می‌شود. مهمترین نکته این است که درمان آرتروز نیاز به تعاون مداوم بیمار و تیم درمانی دارد تا بهبودی مداوم و کاهش علائم حاصل شود.